blog

De expositieruimte lijkt licht te geven met het kleurrijke werk van Fabrice op de witte muren. De zaterdagtekenaars hebben maar een heel klein zetje nodig om met kleur tekeer te gaan.

Mance Post maakte haar eerste illustraties voor Toon Tellegen in 1990 voor het boek Het feest op de maan, ze was toen vijfenzestig en zegt zelf over dit avontuur: “Ouderdom maakt me roekeloos.”

Dat was het thema van de Kinderboekenweek en daarom nemen we op deze zaterdagochtend alleen groene stiften, krijtjes en potloden ter hand.

Hoe teken je een verlegen kikker of een boze mier of een chagrijnige olifant? De tien tekenaars van Toon lijken dat op onnavolgbare wijze te doen maar als je goed kijkt kun je veel van ze leren.

In de tekeningen van Annemarie van Haeringen bewegen haar figuren zich in gekeurde vlakken. Nog eens even goed kijken hoe ze dat aanpakt en dan aan de slag. Met ecoline zetten de zaterdagtekenaars de toon: rood, groen, zwart en oranje.

Gastdocent Gus Moystad geeft een intrigerende opdracht: zoek naar figuren die chaos en stilte verbeelden.

Op tafel liggen zo’n vijftien nummers van Ons Amsterdam, een tijdschrift over de geschiedenis van Amsterdam. Artikelen over zeer uiteenlopende onderwerpen zijn zo rijk geïllustreerd dat je in een oogopslag kan zien waar het over gaat: een beroemde variété artiest, havenarbeiders of Surinaamse kooplieden.

Het is wel een beetje eng om een poging te wagen, maar de zaterdagtekenaars zijn niet bang aangelegd dus het boek De trein naar Pavlovsk en Oostvoorne gaat open. Daarin vertelt Toon Tellegen over de avonturen die hij samen met zijn opa heeft beleefd, bijvoorbeeld over de vleugels die in een doos worden bewaard …

De zaterdagtekenaars kijken gefascineerd om zich heen naar de verhalen van Toon Tellegen die door tien tekenaars tevoorschijn zijn getoverd in de tentoonstelling van WG Kunst. Er is zo veel te zien!

Dat is even schrikken, grote vellen papieren aan de wand hangen te wachten op de zaterdagtekenaars. Eerst wat voorstudies maar dan ….. verschijnen er poezen, pinguïns, planten meer dan levensgroot op het papier.

We nemen een kijkje in de expositie van Wasco. Het is veel, veel tekeningen, veel verhalen, soms meerdere verhalen in één tekening en Wasco kan er veel over vertellen.

Een zeer zonnige zaterdagmorgen. In de schaduw onder de bomen op het Andreasveldje is het goed tekenen.

Na een pauze van een maand gaan de zaterdagtekenaars weer aan het werk. Het is mooi weer en er is buiten een fraaie expositie in 50 kanariegele kastjes. De groep strijkt neer achter het Poortgebouw van het voormalige Wilhelmina Gasthuis.

Jonge kunstenaars tonen hun blik op de toekomst in de expositie Futuro en de zaterdagtekenaars geven daar hun eigen draai aan.

Op deze zonnige zaterdagochtend stellen we ons voor dat de expositieruimte van WG Kunst een kunstkabinet is, een pronkkamer zoals verzamelaars die vroeger inrichtten.

75 Kunstwerken van 50 kunstenaars vertellen de WG Kunstgeschiedenis van de afgelopen 25 jaar. Dat elk afzonderlijk kunstwerk meerdere verhalen vertelt is te zien als de tekeningen van de zaterdagtekenaars om twaalf uur naast elkaar tegen de muur worden gezet.

Zilver is de kroon op 25 jaar werk van WG Kunst, de expositie bestaat uit een selectie van kunstwerken die hier in de loop van een kwart eeuw zijn getoond. Een bonte verzameling schilderijen, prenten, tekeningen, sculptuur en keramiek; alles bij elkaar een uitdaging voor de zaterdagtekenaars.

Dat zeggen we tegen elkaar als we vlak voor de opening de expositie van Gerard Pouw bekijken. Het tekenplezier spat van de krijttekeningen af en we krijgen ter plekke zin om met gitzwart Siberisch krijt aan de gang te gaan.

De sfeervolle vergezichten van Iet Kortschot dienen als inspiratiebron voor de tekenaars, alleen werken zij met papier en water in plaats van met klei en glazuur.

Het werk van Wafae Ahalouch vertelt veel verhalen en de zaterdagtekenaars lezen ze ieder op een eigen manier.

Het drieluik van Wafae Ahalouch vormt een zelfportret, als een puzzel liggen verschillende elementen tegen en over elkaar heen, een puzzel met een persoonlijk verhaal. Aanleiding voor de zaterdagtekenaars om goed in de spiegel te kijken en dat is letterlijk de opdracht. Ieder krijgt een kleine spiegel en tekent met een niet watervaste viltstift de……

Voor de verandering krijgen de zaterdagtekenaars een schaar in plaats van een potlood en geen wit maar fel gekleurd papier.

Volle bak, de groep is groot en er is veel te zien, dertig schilderijen en als je goed kijkt zijn er in elk schilderij meerdere voorstellingen te ontdekken.

Kleinzoon-zoon, moeder-dochter, moeder-grootmoeder, alle drie verbeelden ze hun omgeving.

De beelden van Eddy Gheress staan tussen de schilderijen van Doug Mellis, verstilling tussen flitsende kleuren. Hoe breng je dat bij elkaar in een tekening?

Op tafel liggen uitgevouwen platte dozen, klaar voor de papierbak of liggen ze te wachten op hergebruik? Aan de wanden hangen de werken van Willem Broens, hij heeft ze geschilderd op stukken zink en ander plaatmateriaal afkomstig van de stort. Zijn Hommages bieden meer dan genoeg inspiratie voor de deelnemers aan de tekensessie bij WG…

Omringd door geschilderde gedichten gaan ze met z’n tienen aan de slag. Eerst goed kijken, want hoe heeft die IJslandse kunstenaar dat nou aangepakt?